Blog

Kadıköy escort martıların çığlık çığlığa uçtuğu bir sabaha uyanmıştı. Vapurlar iskeleye yanaşıyor, insanlar telaşla dağılıyordu. Nergis, Moda’ya doğru yürüyordu; sanki kentin karmaşasından bir adım geride durarak sadece gözlemliyordu. Giydiği gri mont, şehirle uyum içindeydi — ne çok dikkat çekiyor, ne de tamamen kayboluyordu.

Nergis 21 yaşındaydı. Tokat’ın küçük bir köyünden çıkıp geldiğinde cebinde sadece umut vardı. Üniversite kazanamamış, ama İstanbul’a tutunabileceğine inanmıştı. Kadıköy onun için hem başlangıç, hem de bilmediği bir sona doğru yürüyüştü.

İlk zamanlar bir çiğ köftecide çalıştı. Bahariye Caddesi’nin dibindeki dar bir apartmanda, üç kişi bir odada kalıyordu. Yaşamak zordu ama hayal etmek serbestti. Nergis hayal kurmayı seviyordu. Fakat işini kaybettiğinde, her şey hızla değişti.

Sokakta kaldığı ilk gece Moda sahilindeydi. Üşüyordu. Yanına gelen kadın, “Bu sokak kolay yer değil,” dediğinde onun gözlerinde bir tür kendini görmüştü. Büyük götlü Kadının adı Zeynep’ti, tanıdık yolları bilen biriydi.
“İstersen benimle kal,” dedi.
Bir yatak, bir sıcak çorba… ama bir bedeli vardı. Nergis önce anlamadı. Sonra anladı. Yine de kaldı.

Geceler rıhtımda, ışıkların altında, görünmez bir hayatın içinde geçmeye başladı. Bedenini susturmak, zihnini uyutmak istiyordu. Ama bazı sabahlar, Moda’daki bir bankta oturup dalgaları izlerken hâlâ şunu fısıldıyordu kendi kendine:
“Ben böyle biri olmak için doğmadım.”

Bir gün, Rasimpaşa’da eski bir kitapçının vitrininde bir not gördü:
“Kadın dayanışma atölyesi — barınma, destek, eğitim.”
Notu kopardı. Günlerce çantasında taşıdı. Sonunda bir sabah, titreyen sesiyle aradı.
“Ben… artık böyle yaşamak istemiyorum,” dedi.

Sonrası yavaş ama gerçek bir dönüşümdü. Kadıköy escort bir sivil toplum kuruluşunda yer buldu. Barındı, dinlendi, konuştu. Psikolojik destek aldı. Bir pastanede işe başladı. Başlangıçta sadece tezgâh temizledi. Şimdi sipariş alıyor, güler yüzle çay veriyor. Boğa Heykeli’nin önünden geçerken artık yere değil, göğe bakıyor.

Kadıköy escort sabahı sisliydi. Boğa Heykeli’nin önünden geçenler alelacele işine yetişmeye çalışırken, Esra gözlerini kaldırmadan Bahariye Caddesi boyunca yürüyordu. Bir elinde termos, diğerinde yıpranmış bir sırt çantası. Moda’ya varmadan önce her sabah yaptığı gibi Ali Suavi Sokağı’nda bir kaldırım taşının kenarına oturdu. Oturuşu bile dikkat çekmemek içindi — varla yok arası bir duruş.

Ancak geri dönmek o kadar kolay değildi. İlk yıl yurt, ikinci yıl eve çıkma çabası derken burslar yetmedi, işler karıştı. Önce okuldan koptu. Sonra birinden yardım istemeye kalktı — bu da bir başka borç yarattı. Kadıköy escort, bir bodrum katında, bir kadınla aynı evi paylaşmaya başladı. Zamanla evde yalnızca kira değil, başka şeyler de ortak olmaya başladı: sessizlik, mecburiyet, görünmez anlaşmalar.

Seni Bekliyorum

Gece çalışmaya başladı. İstediği bu değildi ama seçenek kalmamıştı. Moda sokakları geceleri başka bir renge bürünürdü; bu rengi bilen gözler dışında kimse fark etmezdi. Esra’nın adı sorulmazdı, sadece saat ve ücret.

Ama her sabah yine de kitapçı vitrinlerinde dururdu. Camın ardından kitap kapaklarına dokunur gibi bakardı. İçinde bir ses hâlâ “Bitti sanma,” derdi. Herkesin içinde böyle bir ses var mıydı, bilmiyordu.

Bir gün Rasimpaşa’daki küçük bir kafede tanıştığı yaşlı bir kadın ona şu cümleyi kurdu:
“Yaraların kadar derinsin ama aynı zamanda o yaralar kadar yenilirsin.”
Kadın, Kadıköy’de bir kadın dayanışma merkezinde çalışıyordu. Esra önce kabul etmedi, sonra aradı. Sonra ağladı. Sonra gitti.

Zamanla alıştı. Terapi gördü. Yeniden kayıt yaptırdı okula. Kafede temizlikle başlayan işi baristalığa dönüştü. Şimdi kendi parasını kazanıyor. Aynı kaldırım taşının yanından geçerken, artık oturmuyor. Gözlerini kaldırıyor, yüzünü rüzgâra çeviriyor.

Benim adım Zehra, 27 yaşındayım. İstanbul’un kıyısında ama kalabalıktan uzak, rüzgârı bol, düşünceleri sessizce savuran bir sahil kasabasında, Şile escort yaşıyorum. Dışarıdan bakıldığında huzurlu bir yer gibi görünür Şile. Ama bu sokakların her köşesinde bir hikâye, her yüzün ardında bir mücadele gizlidir.

Hayat bana erken yaşta sorumluluklar yükledi. Babamı kaybettiğimde 15 yaşındaydım. Annem ise o günden sonra hem annem, hem babam oldu. Ama onu da üç yıl önce kaybettim. O günden beri yalnız yaşıyorum. Geçimimi sağlamak için sabahları bir otelin temizlik işinde çalışıyor, akşamları ise bir pastanede garsonluk yapıyorum. Boş vakitlerimde kitap okuyorum, bazen yazıyorum… Yalnızlığımı kelimelere dökmeyi öğrendim.

Kadın olmak kolay değil. Hele yalnız bir kadınsan ve küçük bir yerde yaşıyorsan… İnsanların bakışları, fısıldaşmaları, suskunlukları arasında yürümeyi öğreniyorsun. Şile escort dar sokaklarında yürürken bazen göz göze gelmemek için başımı eğiyorum, bazen de dik durarak “ben buradayım” demeyi seçiyorum.

Genç Esc

Hayalim aslında edebiyat öğretmeni olmaktı. Üniversiteyi kazanmıştım ama maddi imkânsızlıklar yüzünden okuyamadım. Şimdi açık öğretimden bölümü tamamlamaya çalışıyorum. Kolay değil. Yorgun bedenimle ders çalışmak, bazen göz kapaklarım ağırlaştığında kendime hâkim olmak… Ama biliyorum, bir gün bu emeğin karşılığı olacak.

En büyük sığınağım Şile’nin denizi. Sabahın ilk ışıklarıyla sahile yürümek, dalgaların sesiyle konuşmak bana iyi geliyor. Orada kimse yargılamıyor, kimse konuşmuyor. Sadece rüzgâr var ve içimdeki ses. O ses bana hep “devam et” diyor.

Ben Zehra. 27 yaşındayım. Bu küçük kasabada kendi sessiz devrimimi yaşıyorum. Her yeni gün, içimde büyüyen bir dirençle uyanıyorum. Çünkü biliyorum, her kadının hikâyesi kıymetlidir. Ve bir gün, benim de hikâyem birilerine umut olacak.

Ben Yasemin. 25 yaşındayım. Hayatımı Şile escort rüzgârında savrularak geçiriyorum. İstanbul’un kıyısında, ama şehirden kopuk, kendi sessizliğine gömülmüş bu kasabada büyüdüm. Herkesin birbirini tanıdığı, ama kimsenin kimseyi gerçekten anlamadığı bir yerde…

Çocukken hayallerim büyüktü. Ressam olmak isterdim. Annem ütü yaparken yere yaydığı çarşaflara resimler çizerdim. Babam ise o hayallere pek yüz vermezdi. “Karnını mı doyuracak resimle?” derdi. Sonra bir gün babam gitti, arkasına bile bakmadan. Annemle baş başa kaldık.

Şile’nin yazı turist doludur ama kışı bıçak gibi keser insanı. Ben kış mevsiminde, sahildeki kafelerin çoğu kapanınca işsiz kalırım. Şimdi belediyenin açtığı bir sanat atölyesinde gündüzleri çocuklara temel resim dersi veriyorum. Vip esc geceleri ise annemin bakımını üstleniyorum; dizlerinde romatizma var, tek başına hareket etmekte zorlanıyor.

Kadın olmak bu kasabada başlı başına mücadele. Gençsen, yalnızsan, ayakta duruyorsan; mutlaka bir fısıltı dolaşır arkandan. Ama ben alıştım. Onlara değil, kendi iç sesime güvenmeyi öğrendim.

Hızlı Severim

En büyük kaçışım deniz. Sabahları gün doğarken sahile inip defterime çizerim. Dalgaların sesi, bana dünyanın gürültüsünü unutturur. Bir gün kendi resim sergimi açacağımı hayal ediyorum. Belki İstanbul’da, belki yurt dışında… Ama önce burada, Şile’de kök salmalıyım.

Her gün yeniden doğmak gibi geliyor bu mücadele. Yorulsam da duramıyorum. Çünkü biliyorum ki benim hikâyem yalnızca benim değil. Benim gibi direnen, sessizce savaşan binlerce kadın var. Ve bizler, bir gün birbirimize umut olacağız.

Ben Yasemin. 25 yaşındayım. Şile escort fırtınalı kıyısında, kendi yolumu çizmeye çalışan bir kadınım. Ve inatla, sabırla, umutla direniyorum.

Ben Melis. 24 yaşındayım. İstanbul’un karmaşasından uzakta, Şile escort rüzgârlı tepelerinde büyüdüm. Burada denizin dalgası da, insanların bakışı da serttir. Sessiz bir kasabadır burası; ama her duvar, her sokak ayrı bir hikâye anlatır. Benimki de onlardan biri.

Annem yıllar önce ağır bir hastalığa yakalandığında daha on yediydim. Babam bizi terk etmişti, gidişi sessiz ama izi ağırdı. O günden beri bu evin hem kızı hem kadını oldum. Okulu bırakıp çalışmaya başladım. Temizlik yaptım, kasiyerlik yaptım, yazın sahilde dondurma sattım. Elimden ne geldiyse… Yeter ki annem ilaçlarını alabilsin.

Hırçın Esc

Şile escort merkezine yakın bir fırında sabahları çalışıyorum. Gün doğmadan kalkıp, hamurun başına geçiyorum. Unla kavga eder gibi yoğuruyorum ekmeği. Çünkü her hamle bir öfkeyi, bir umudu bastırıyor içimde. Gündüz çalışıyor, geceleri açıköğretimden Sosyal Hizmetler okuyorum. İnatla, sessizce.

Burada bir kadının kendi başına var olması hâlâ bir mesele. “Neden yalnız yaşıyor?”, “Neden bu kadar geç dışarıda?” gibi fısıltılar kulağımı delip geçiyor. Ama alıştım. Belki de duymamayı öğrendim. Belki iç sesimi onlarınkinden daha çok dinlemeye başladım.

Deniz kenarına yürümeyi seviyorum. Şile’nin meşhur fenerine bakıp derin nefes almak, bana yeniden başlama gücü veriyor. Bazen hayal kuruyorum: İstanbul’da bir sosyal hizmet merkezinde çalıştığımı, kadınlara destek olduğumu, “Yalnız değilsin” diyebildiğimi düşlüyorum.

Bana “Neden burada kaldın?” diye soranlara cevabım hep aynı: “Bazen gitmek kolaydır, kalmaksa cesaret ister.” Ben Melis’im. 24 yaşındayım. Bu kasabada adımı ezberlemiş olabilirler ama hikâyemi hâlâ yazıyorum. Ve bu hikâye, mücadeleyle, dirençle, umutla dolu.

Benim adım Zehra. 22 yaşındayım. İstanbul’un kıyısında ama sanki başka bir dünyadaymış gibi sessiz kalan bir kasabada, Şile’de yaşıyorum. Deniz burada hem huzur hem de hüzün taşır kıyıya. İnsan bazen bir dalga sesiyle güç bulur, bazen de aynı dalgayla yorgun düşer.

Ben bu kasabanın dar sokaklarında büyüdüm. Annem bir ilkokulda temizlik görevlisi, babam ise yıllar önce bizi terk etti. Hayat erken başladı bana. Lise bittikten sonra okumaya devam etmek istedim ama şartlar kolay değildi. Sabahları sahildeki bir kafede garsonluk yapıyor, akşamları eve dönünce Açıköğretim üzerinden Halkla İlişkiler derslerine çalışıyorum.

İri Memeli

Hayat burada dışarıdan sakin görünür ama içeride bir savaş vardır. Genç bir kadınsan, yalnızsan, herkesin bakışı sırtında olur. Şile küçük bir yer. Genç esc ne zaman nereye gittiğin, kiminle konuştuğun, ne giydiğin dikkat çeker. Ama artık alıştım. Ya da alışıyor gibi yapmayı öğrendim.

Çalıştığım kafe yazın kalabalık, kışın neredeyse bomboş. Turistler gidince biz kendimizle baş başa kalırız. Ama ben her sabah kalktığımda, küçük de olsa bir değişim için ayağa kalktığımı biliyorum. Çünkü biliyorum ki bu hayatı değiştirecek kimse gelmeyecek. Ben değiştirmeliyim.

Küçük bir odada yaşıyorum. Şile escort pencerem denize bakıyor. Bazen kitap okurken, bazen hayal kurarken dalga sesleri fonda çalıyor. Bir gün büyük bir şehirde, sevdiğim işi yaparken kendimi hayal ediyorum. Belki bir reklam ajansında, belki bir kadın derneğinde… Nerede olursam olayım, güçlü hissetmek istiyorum.

Ben Zehra. 28 yaşındayım. Pendik’in ara sokaklarında, gürültülü ama samimi bir mahallede yaşıyorum. Buranın sabahları martı sesleriyle, akşamlarıysa düşüncelerle dolu. İstanbul’un karmaşasında ayakta kalmaya çalışan binlerce kadından biriyim sadece.

Gündüzleri bir kuaförde çalışıyorum. Saçlara şekil veriyorum, yüzlerdeki yorgunluğu anlamaya çalışıyorum. Kadınlar çok şey anlatmaz ama gözlerinden okurum; çünkü onların yaşadığını ben de yaşadım. Pendik escort zor zamanlar atlattım. Gençliğim fedakarlıkla, sessizlikle geçti. Ama hâlâ içimde dimdik duran bir taraf var.

Hızlı Seven Esc

Pendik sahiline bazen yalnız giderim. Elimde çay, cebimde umutla oturur, denize bakarım. Kimi zaman dalgalarla konuşur gibi olurum. “Sabret Zehra,” derim içimden, “bir gün kendi yerin olacak. Kendi salonun, kendi düzenin…”

Hayat kolay değil. Ama vazgeçmek bana göre hiç olmadı. Çünkü yaşamak bazen direnmekle başlar. Ve ben her sabah yeniden başlıyorum.

Ben Zehra. 28 yaşındayım. Pendik escort yaşıyorum. Sessizim ama güçlüyüm. Çünkü hayalim var.

Ben Derya. 30 yaşındayım. İstanbul’un Pendik ilçesinde, tren raylarının kenarında, üç katlı eski bir binanın en üst katında yaşıyorum. Pendik escort ev küçük ama penceresinden Marmara Denizi’ni görebiliyorum; o bile yetiyor bazen nefes almaya.

Gündüzleri bir temizlik şirketinde çalışıyorum. Günüm, sabah altıda Pendik’teki otobüs durağında başlıyor. Bazen ellerim temizlik suyuyla çatlıyor ama yine de şikâyet etmiyorum. Çünkü biliyorum ki, geç kalırsam bu hayat beni daha da geri itiyor.

Annemle yaşıyorum. Babamı 17 yaşımdayken kaybettim. Hayatım o günden sonra hızla büyüdü. Escort gençliğim evle iş arasında sıkıştı ama yine de içimde susturamadığım bir ses var: “Daha fazlasını yapabilirim.” Boş zamanlarımda sahile yürürüm. Sahil boyunca dizilmiş banklara oturur, kalbimde söyleyemediklerimi içimden tekrar ederim.

Üstüme Boşal

Hayalim bir gün Pendik escort küçük bir çiçek dükkânı açmak. Her çiçekle bir kadının hikâyesini anlatmak. Renklerle konuşmak, kokularla umut dağıtmak istiyorum. Belki bir gün olur. Belki o zaman bu mahallede insanlar beni sadece temizlikçi Derya olarak değil, hayalini gerçekleştirmiş bir kadın olarak tanır.

Ben Derya. 30 yaşındayım. Pendik’te yaşıyorum. Bu hayat kolay değil ama ben de kolay vazgeçenlerden değilim.